Ayrılıklar insanları incitir, özlem bazen insanı yıpratır yorar ama her zaman gidenin bıraktığı yokluk hissi bir şekilde bastırılır ve hayat her zaman devam eder.  Aileniz, arkadaşlarınız, sevgiliniz... herkes siz yokken de hayatına hiçbir fark yokmuş gibi devam eder, etmek zorundadır da...

Sürekli hayatımızdan birileri çıkıp gidiyor ve çoğu zaman biz onların yokluğunu hissetmiyoruz bile. Ta ki giden biz oluncaya kadar... Hayatın dışında kalmak ve herkesin siz olmadan hayatına devam etmesi, hem çok garip hissettiren, hem de bu hayatta herkesin tek başına olduğunu anlamanızı sağlayan bir durum.

Bu durum öncelikle kendinizi değersiz hissetmenize yol açıyor, ama sizin de "herkes" den uzak tek başına devam etmeniz de ne kadar güçlü olduğunuzu gösteriyor. Hem hiçbirşey hem de herşey olabilmenin duygusunu birlikte yaşıyorsunuz... Aranmak, atılan mesajlar unutulmadığınız hissini verse de siz biliyorsunuz ki siz olmadan da pekala herşey tıkırında gidebiliyor.

Bu herkes için böyle, insanlar unutur ve unuttuğumuz için de unutulmaya mahkum oluruz. Araya mesafeler girdi mi bir kere... gözden ırak oldu mu gönülden de ırak oluyoruz. Ayrılıktan sonra kavuşma büyük bir bağlılıkla gönüllerde tekrar yer açsa da başkalarının kalbindeki değerimizi araya mesafeler girince, ne sıklıkla hatırlandığımızla görüyoruz.

Unutulmamanın da tek çaresi unutmamak olsa gerek... Siz başkalarını unutmaz, halini hattını sorarsanız, aklınızda olduklarını zaman zaman ziyaretle, telefonla, hiç olmazsa bi mesajla belli ederseniz aynı zamanda sizi unutmamalarını sağlarsınız...

Ben bu yazıyı başka bir sonuca bağlayacaktım ama yazıya ara verince, araya zaman girince unutuyor insan işte... Allah bizi unutmasın, inşallah ...

Bazen bir şarkı dinliyorum, aklıma seni getiren.

Sonra Facebook'u açıp isminin baş harfini yazıyorum ve hemen sen çıkıyorsun.

O kadar çok girip bakmışım ki resmine oraya bile sen kazınmışsın.

Ama tıklamıyorum ismine ve bakmıyorum profiline aylardır.

Şarkılara inat, Facebook'a inat, Nefsime inat, Sana inat

ve daha kime gerekiyorsa ona inat...

zaten hepsi bu şarkıların şuçu...

• İmaj değişikliği : İki ayı geçik süredir uzattığım sakallarımı dün akşam, saçlarımı az önce kestirdim. Sakallarımı kestiğimi annem geç farketti. Yüzümü fazla kaplamadığı için pek birşey farketmiyor sanırım. Ama saçları da kesince ciddi anlamda farketti.

• Bugün gördüm Eti, Facebook'ta bir uygulama ile reklam kampanyası düzenlemiş, arkadaşlarınıza eti ürünlerinden gönderebiliyorsunuz. Bu fikri ben çok uzun zaman önce Ülker'e önermiştim de hiç iplememişlerdi. Alın size süper bir reklam kampanyası : Paylaş Bi Eti

• Baygem (Bayrampaşa Gençlik Merkezi) internet gazeteciliği ile ilgili 12 haftalık bir atölye eğitimi verecek. Çok önemli isimlerin ders vereceği bu atölye çalışmasına sanırım ilk başvuranlardandım. Bugün aradılar ve yarın için mülakata çağırdılar. Dua edin, şans dileyin, birşeyler yapın işte boş duranı kimse sevmez...

• Havalar ısınmaya başlayınca da insanın içini sanki herşey daha iyi olacak gibi bir his kaplıyor. İnşallah öyle olur.

• "İleri derecede ingilizce bilme" özelliğine sahip olmadığım için pek çok kapı suratımıza kapanıyor. Üniversite yıllarımda para yoktu kurs için tamam ama bu kadar sorun olacağını bilseydim, uğraşır bir şekilde aşmaya çalışırdım. Daha yeni yeni öğreniyoruz ingilizceyi..

Eskiden olsa her maddeden ayrı bir yazı çıkarırdım. Şimdi kısa kısa yazıyoruz. Bilgisayarım yokken hevesle yazıyordum. Artık bilgisayarım var ama fırından ekmek kolay çıkmıyor. Facebook, friendfeed... biraz da sosyal medya mı köreltti bizi ne...

Adam iki üç yılda bir kitap okur ve yaklaşık okuma periyodu kadar da bunun lafını eder. Her fırsatta dile getirir, "bakın ben kitap okuyorum, kültürlü adamım lan ben" imajı çizmeye çalışır.

Zaten okuduğu kitaplar da ya klasiklerden biridir ya da okuduğu dönemin en çok satanlar listesinden.

Az önce Tolstoy'un "İçimizdeki Şeytan" kitabını okurken geldi bu konu aklıma... Okuduğum Rus yazarları arasında en sevdiğim yazar diyebilirim.. Kısa hikayerlerden oluşan kitaplarını okuyunca birden çok kitap okumuş gibi geliyor insana..

Kitap okumayı alışkanlık haline getirmiş bir insan değilim. Dönem dönem okurum ve okuduğumda da gerçekten çok okurum.. Okuduğum çoğu kitabı üniversitede yaz okulundayken okumuşumdur... Yazın o iki aylık sürelerde en az kırk elli kitap okurken, normal dönemlerde haftada bir ya da iki kitap bitirirdim.

Vizelere bir, finallere iki hafta kala kitapları terkederdim. İstanbula döndükten sonra ise kitap buldukça okumaya çalışıyorum ama zor oluyor çünkü kitap okurken gerçekten okumamın bölünmesinden nefret ediyorum... 20- 30 sayfa okuyarak ilerlemek bana göre değil, soğuyup kitabı yarım bırakıyorum.

En son Jean Christophe Grange'ın Leyleklerin Uçuşu kitabını böyle okumak zorunda kalmıştım ve gerçekten iğrençti... ki kitabın ilk 100 sayfası zaten çok sıkıcıydı...

İçimizdeki Şeytan'ı da ablamda görüp aldım okumaya başladım.. Parça parça okuyorum ama gene de zevkli oluyor, çünkü kitap zaten küçük hikayeciklerden oluşuyor. Tolstoy gerçekten çok olumlu, iyilikçi bir yazar... tüm kitaplarında iyiliği, yardımseverliği özendiriyor...

Neyse yazıyı bir yere bağlamak istiyorum ama bağlayamıyorum... Canım blog yazmak istedi ondan yazdım... neyse görün işte ben okuyorum...

Eti son yılları en büyük icadını yaptı ki eğer yapmasaydı üniversiteyi bitirince en büyük girişimcilik macerama gerçekleştirip "etipufmatik" i piyasaya sürecektim :P

Dün bir paket 8li eti puf aldım. Paketi açınca baktım ki köseleri 90 derece değildi, ovalleştirilmişti. Ama asıl süpriz bu değildi, eti puf paketinin üzerindeki poşeti köşesinden tutup çektim ve tek hamlede paketten tamamen ayırdım.
Evet gerçekten yaptım bunu, tek hamlede hiç fire vermeden. Yeni eti puf paketleriyle bunu küçük çocuklar bile rahatca başarabilir artık. Hayatımın 22 yılını bu paketleri tek hamlede açma yöntemleri üzerinde çalışarak geçirdim ve ben bir çözüm üretemeden eti firması sonunda bıçak, çatal, kalem, tornavida, diş, falçata veya başka bir kesici ve delici alet ihtiyacı olmadan eti pufu tek hamlede açacak formülü niyahet geliştirdi. Kendilerini bu büyük başarılarından dolayı kutluyor ve yıllardır bizi yok yere uğraştırmalarından dolayı kendilerine en nacizane, seçmece küfürlerimizi yolluyoruz.

Konu açılmışken şunu da belirtlelim, Ülker firmasının bu yaz itibariyle Peki ve diğer baton ve luxury kek serisi paketlerinden karton kalıpları kaldırması olayını kınıyoruz. Özellikle yazın çikolatası erimeye yüz tutan kekler tepeleme istiflenince artık iyice tost halini alıyor. İki gram selülozdan kar etmek için, kek sevdalılarının iştahını kapatmaya hakkınız yok. Ki Ülker'in keklerini tercih etmemdeki en büyük sebeplerden biri de o karton kalıplardır.

Konuyu kapatmadan Şölen'e de seslenelim. Birkaç yıl önce 50 kuruşa yediğim nutymax'i iki reklam filmi yayınlattınız diye 50 kuruştan 1 tl civarına çıkarmanız hiç hoş değil.

Narı ne kadar çok sevdiğimden daha önce bahsetmiş olmalıyım, hatta geçen sene size ödüllü bir soru sormuştum da kimse bilememişti ki zaten, kimse bilemeyeceği için ödüllüydü :)

Neyse geçen sene o kadar uğraşıp, özene bezene tek bir tanesini bile patlatmadan ayıkladığım nar taneleri hakkında yazmıştım. Şimdi ise az biraz eze patlata ama çok çabuk bir şekilde nar nasıl soyulur onu anlatıcam.

Geçen gün işyerinde yemekleri dağıtan ve bulaşıkları yıkayan abladan öğrendim taktiği. Öğle molasında nar almıştım, gösterdi nasıl olacağını. O da onların yemekhanesindeki aşçı kadınlardan öğrenmiş.

Hadi başlıyoruz, temiz ellerle temiz bir narı enine kesiyoruz, bıçak yardımıyla... Daha sonra bir tabağın üzerine narı tutup, açık kısmı aşağıda kalacak şekilde, üstüne bir kaşık ya da bıçak sapı yardımı ile sertçe vuruyoruz. Narların patır, patır döküldüğünü göreceksiniz. Dökülmeyen kısımlarına tekrar vurun dökülür.

Bir kısmı hafiften ezilmiş oluyor ama, ciddi bir fire vermeden çok az bir kısmı ki o da taneler tam ezilmediğinden fire yokmuş gibi görünüyor ve suyu pek çıkmıyor.
Yöntem kolay hızlı ve basit fakat şunu da eklemeden geçemeyeceğim, eski yöntemle soyup, yemenin yerini tutmuyor, o şekilde tadı bir başka oluyor...

Annesiyle kavga edince, sevgilisiyle tartışınca, ayrılınca, dedikodusu yapılıp aşırı rezil olunca kızlar acınacak bir zavallı haline geliyor, dengeleri şaşıyor, asla yapmam dedikleri şeyleri yapıyorlar.

Tüm dünyayı kendine düşman kabul ediyor. Normalde ağzına almadıkları küfürleri ardı ardına sıralıyor. Eğer zaten edepsiz biriyse pisliğinden yanına yaklaşılmıyor. Bağırıyorlar, saldırganlaşıyorlar.

İşte bu kızların en zayıf anıdır. Bu zamanda dedikleri heşey için daha sonradan pişmanlık duyarlar, düzgün bir karar veremezler, hayatının yanlışını yapmaya hazırdırlar bu anlarda.

Bu zamanda bir kızın düşmanlığı edinmek kadar en yakın arkadaşı, aşık olduğu adam olmak da oldukça kolay hale gelir. Sadece yaklaşmasını bilmek yeterli... Çünkü bir dosta, arkadaşa en ihtiyaç duyduğu andır, kanımca...

Bu dönemde ailesine karşı "asi kız" rolunü oynar, sevgilsini kıskandırmak için herşeyi yapar, evli ise eşini bu halin etkisi ile aldatabilir.

Çabuk parlarlar ama ateşleride hemencecik söner ve yaptıklarından pişman olurlar. Eğer sıkıntılara alışık biriyse bu hali daha hafif yaşar ve daha çabuk atlatır. Pişman olacağı şeylere karşı daha dirençli olur.

Erkekler ise bunalım anlarında kendini o kadar kolay kaybetmez ama öyle de kolayca çıkamaz, kolay kolay atamaz üzerinden ağırlığını bu durumun. Kinini tutarlar üzerinde ve pişman da olmaktan uzakktırlar. İnat eder diretirler.

Bunalım takılan kız yakınınız ise mümkün olduğunca iyi davranmaya çalışın, sevdiğinizi, önemsediğinizi belirtin. Anne, baba, kardeş, sevgili ne olursanız olun samimi bir ortam oluşturup sarılmaya çalışın. Yabancı biriyse hiç müdahale etmeyin, kabağın sizin başınıza patlaması işten bile değildir...

Bu şehirde insanlar artık ahlak kaygısı gütmüyorlar, ağızlarından çıkanları umursamıyor, yaptıkları hareketlerin dengesizliğinde kusur görmüyorlar.

Bu şehirde insanlar kendilerinin sahip olmadığı, başkalarının yalan hayatlarını yaşıyorlar.

Bu şehirde insanlar anne babalarını, yeni doğmuş çocuklarını bir bela olarak görüyor ve onları çöp gibi sokağa atmaktan vicdan azabı duymuyor.

Bu şehirde insanlar yaptıkları rezillikleri anlatmaktan kıvanç duyuyorlar.

Bu şehirde insanlar kutsal olanlara pisliyorlar.

Bu şehirde insanlar iyileri dışlayıp, kötülerle dost oluyorlar.

Bu şehirde insanlar kendinden başka dost tanımıyorlar.

Bu şehirde insanlar kardeşlerini sırtından vuruyorlar.

Bu şehirde insanlar açları, evsizleri, kimsesizleri, muhtaçları görmüyorlar.

Bu şehirde insanlar aşklarını öldürüp kalplerine cinselliği koyuyorlar.

Bu şehirde insanlar artık sevmiyor, seviyormuş gibi yapıp herkesden nefret ediyorlar.

Bu şehirde insanlar sapıklıkları normal kabul ediyor, sapıklıklarını sokaklarda meydanlarda haykırıyorlar.

Bu şehirde insanlar namusluları yobaz, ahlaksızları çağdaş görüyorlar.

Bu şehirde insanlar başkalarını giyinişleri yüzünden ötekileştiriyorlar.

Bu şehirde insanlar, insan olmaktan uzaklaşıyorlar.

Burası ne Sodom, Ne Gomore...

Burası istanbul !

Cumartesileri seviyorum, çünkü kafam rahat oluyor. Cumartesileri çalışıyor olsamda ortalık sakin oluyor, yavaş bir telefon trafiği, işten çok internette sörf, brunch, müzik...

Dün piknik sezonunu açtık. Açtım diyemiyorum, çünkü bütün millet havaların ısınmasını fırsat bilip doldurmuştu mekanı...

Kızların askere gitme konusu hep tartışma konusu olmuştur, tabi ki boş bir tartışma. Kimileri benim gibi kızların askerlik için uygun olmadığını söyler, kızlarda buna sizden daha iyi yaparız diyerek cevap verir...

10-15 gündür bahar kokuları alıyorum. Hava ara sıra iyice serinliyor, hatta geçen gün Bayrampaşa'da iri iri dolu yağdı ama bir bahar havasına kapıldım ben...

Güneş öğle vakti iyice ısıtıyor, rüzgarlar artık biraz daha ılık esiyor ve elleri üşüyor olsa da vücudum kendini sıcak hissediyor.

Bütün bu fiziki şartlardan öte benim içim ısınıyor, havaların yumuşamasından mıdır bilemem bahar bana şimdiden geldi gibi.. Neden kaynaklandığını tam anlayamadığım bir rahatlama, bir gevşeme var üzerimde. Herşey gitgide iyiye doğru gidecek gibi geliyor...

Bir şeyin ters gidebilme olasılığı varsa o şey ters gider ya hani dersiniz aklıma gelen başıma geldi. Hayatta pek çok şey de böyle olur, hep en kötüsü, en beteri gelir bulur bizi...

Yani aklımıza ocakta yemek varmıydı acaba diye bir soru takıldığında eğer dönüp bakmazsak hep tencerenin dibi tutar ve gidip bakarsak da ocakta yemek filan yoktur ya... işte öyle bir şey.

Az önce facebook üzerindeki paylaşımlardan birinde rastladığım Murphy Kanunları'da bu olabilecek -olacak- terslikler hakkında maddeleştirilmiş özdeyişlerden oluşuyor.

Murphy isimli bu abimizin 1949'da mühendis olarak katıldığı insan bedeninin en fazla ne kadar ivmeye dayanabileceğini bulmasını sağlaması gereken, U.S. Air Force'un roket nakliye programı için yapılan ve maaliyeti oldukça yüksek olan deney sırasında denek üzerine 16 adet ölçüm cihazı bağlanmış ve birisinin tüm cihazları yanlış bir yöntemle bağlaması, deneyin başarısız olmasına yol açmış.

Murphy abimize bu olay sonrasında, terslikler hakkında maddeler yazmak gibi birşey feyz olmuş ve de yazmış... Bir de Murphy kanunlarının tam tersi oalrak 'Çalışabilen herşey çalışır' prensibine dayanan Yhprum kanunu oluşturulmuş ama bunun hakkında fazla bir bilgi bulamadım.

Murphy kanunlarını Wikipedia'a girip aradım ve orada bulunan maddeler ve diğer kullanıcılar tarafından eklenmiş örnekler oldukça ilginç geldiği için paylaşmak istedim:

Genel Kurallar:

1.Bir şeyin ters gitme olasılığı varsa, ters gidecektir.
2.Bir şeyin birkaç şekilde ters gitme olasılığı varsa, hep en kötü sonuç doğuracak şekilde ters gidecektir.
3.Bir şeyin ters gidebileceği olasılıkları engelleseniz bile, anında yeni bir olasılık ortaya çıkacaktır.
4.Bir şeyin olma olasılığı, istenme olasılığı ile ters orantılıdır.
5.Er ya da geç olası en kötü koşullar zincirlemesi vuku bulacaktır.
6.Ne zaman bir şeyden vazgeçseniz, vazgeçtiğiniz o şey size geri gelir.
7.Olmuyorsa zorlayın, kırılırsa zaten değişmesi gerekirdi.
8.Ne kadar beklersen bekle istenmediği zaman gelecektir. (Bunlar sadece bir kısmı)

Örnekler:

Yere düşen her şey ulaşılması en zor köşeye yuvarlanır.
Ne zaman arabamı yıkasam yağmur yağar, yağmur yağacağı için arabamı yıkamadığımda yağmur yağmaz.
Reçelli ekmek ne zaman yere düşse reçelli kısmı hep yere gelir.
Özür dilemek, izin almaktan daha kolaydır.
Uyuyan bir bebek, anne babası uykuya dalınca uyanır.
Bir şey tamir ederken elin tamamen yağlandığında burnun kaşınır.
İnsanların seni seyretme olasılığı düştüğün komik durum ile doğru orantılıdır.
Yanlış numara çevirdiğinde çevrilen numara kesinlikle meşgul değildir.
Patronuna lastiğin patladığı için geç kaldığını söylediğinde ertesi gün lastiğin gerçekten patlar.
Gırgır geçmeye başladığın anda patron kapıda görünür.
Sıkışık trafikte şerit değiştirdiğinde, terk ettiğin şerit daha hızlı akmaya başlar.
Duşa girip ıslandığında telefon çalar.
Birileri ile karşılaşma ihtimalin, görünmek istemediğin zaman en üst düzeydedir.
Bir makinenin çalışmadığını ispat etmen gerektiğinde kesin çalışır.
Kaşıntının şiddeti ulaşma zorluğun ile doğru orantılıdır.
Sinemada sıranın ortasında oturanlar salona en son girerler.
Ayağınıza tam oturan bir ayakkabı kesinlikle mağazadaki ayakkabıların en çirkinidir.
Herhangi bir şeyi beğendiğinizde derhal üretimden kaldırılır.
Birşeye ulaşmak istediğinizde ve ulaşamayıp umudunuzu kestiğiniz anda,bir yerden bir şekilde size gelir.
İşler yolunda gittiği zaman mutlaka bir terslik vardır.
Aradığınız şeyi baktığınız en son yerde bulursunuz.(Aranılan bir şey birkaç yere bakılarak bulunur ve bulma eylemi zaten en son bakılan yerde gerçekleşir.)
Herhangi bir bilgide sayılar çok doğru gözüküyorsa boşuna kontrol etmeyin, yanlıştırlar.
Bir teklifin gerçek olması güvenilir olmasını gerektirmediği gibi, güvenilir bir teklifin de gerçek olması gerekmez.
Telefon çalmasını beklediğin süreler boyunca çalmayacak, ancak başından ayrılıp başka bir işle meşgul olduğun anda çalıp seni bölecektir.
Siz sınavlara istediğiniz kadar çalışın, sonunda her zaman çalışmadığınız bir yerden çıkacaktır!
Ne zaman sınavlara çalışacak olsanız uykunuz gelir, sınavdan sonra uykunuz açılır. [Bu ikisi benim favorim :) ]
Dakikalarca beklediğin otobüs sen tam sigara yaktığında gelecektir.
Sigara dumanı herzaman sigara içmeyen kişiye doğru gelir.

Ne diyorsunuz... Hep de böyle olmuyor mu :)

Bazıları soruyor: 'Neden blog yazıyorsun ?' diye. Benim cevabım genelde 'Yapabildiğim için' oluyor. Yani bir nedeni yok. Yazmak istiyorum yazıyorum. İstemediğim zamanda yazmıyorum.

Kimi ne kazanıyorsun diye soruyor. Blog yazmanın bir zevk olabileceğini akılları pek almıyor gibi. İlla bir çıkarım olmalı diye düşünüyorlar. Reklamları filan soruyorlar, değiyor mu yazdığına diye. Bende kazancımın fena olmadığını ama 10 kat fazla kazansam bile yazılarımın değerini karşılmaz diyorum. Çünkü ben sevdiğim için yazıyorum. Yazmak için.

Yazmak da farklı bir his aslında. Bağımlılık yapan bir his. Dikkat ettim herkes farklı birşey için yazıyor.
Kimi günlük niyetine... gününü gözden geçirmek için
Kimi yazıklarım okunsun diye..
Kimi şikayet etmek için
Kimi saçmalamak için
Kimi aşkı için
Kimi iş olsun diye
Kimi şiir yazmak için
Kimi ideolojisini duyurmak için
Kimi canlı kanlı konuşamadığını sanalda söyleyebilmek için...

Eskiden derdim bu adamın blogunda bir b.. yok. Ne diye uğraşır diye. bir b.. olması gerekmez ki adam yazınca rahatlıyorsa yazıyodur kimene...

İster saçmalar, ister mantıklı birşeyler yazar. İster yararlı birşeyler, ister kimsenin işine yaramayacak boş şeyler yazar.

Kimininkinin janjanlı güzel görünümleri vardır, kimilerinkinin sade, saf...

Birileri okusa sevinir elbet ama okunması da şart değildir. İster milyonlar girsin bloguna isterse kendi yazsın kendi okusun.

Blog yazmak için profosyonel olmakda gerekmez. Tuşlara bastığında istediği cümleyi kurması yeter blogcuya...

Kimisi beğenmez başkasının blogunu banal görür, basit görür, amatörce ama... aslında blogcu için amatörlük gereklidir her halükarda... en azından amatör bir yazma isteği...

Blog yazmak için yazılır. Basarsın tuşlara ve tıkırtılar duyulurken harfler birleşir oluşturur küçük kelimeleri, büyük cümleleri...

Küçüklüğünde herkes çarşıdan aldım bir tane eve geldim bin tane bilmecesini ya birine sormuştur ya da birinden duymuştur. Peki bir narın içinde kaç nar tanesi vardır?

Dün baktım evde yiyecek birşey kalmamış, ders çıkışı markete gidip biraz alışveriş yaptım ve orada kırmızı kırmızı duran narlar hemen dikkatimi çekti. Gittim aldım. Edirne'de meyve yediğim nadirdir. Genelde İstanbul'a gittiğimde çıkarırım hırsımı. Yiyebildiğim kadar meyveyi orada tüketirim. Doğrusu bu yaz Edirne'de kötü bi şekilde hastalanınca günlük besin ihtiyacımı meyvelerden karşılıyordum bir ara.

Aldım narın birini başladım kabuğunu soymaya. Ama sürekli aynı şekilde yiyorum, işin içine biraz fantazi katayım dedim ve hiçbir nar tanesini ezmeden soymaya özen göstererek soydum. Soyarken çok da nazik olmadım ama genede hiçbir taneyi patlatmadım. Kronometre tutmadım ama çok da uzun sürmedi...

Bunu kaliteli bir adamdan duymuştum, sabır işi filan diye... Çok da zor bir iş gelmedi yeterince sabırlımıyım yoksa :)

Narları soyarken de boş durmadım. Kaç tane olduğunu saydım. Ama sanırım kazıklandım, içinden bin tane çıkmadı. Ama 'kaç tane çıktı ?' işte soru bu. Soruyu bir hafta içinde bilen olursa ki hiç sanmıyorum. Bir ödül vereceğim, ne olduğuna karar vermedim ama kötü birşey olmayacak. Tabi herkesin 1 tahmin hakkı var.

Cevapları yorum yazarak verebilirsiniz. Eğer blogcu arkadaşlardan biri değilseniz, cevabı aşağıya yorum yazdıktan sonra mail adresinizi aşağı yazmak istemiyorsanız, iletişim formuma yazabilirsiniz.

Daha net resim için: http://yfrog.com/6lylmz0018j

Bir narın içinde kaç adet nar tanesi vardır?

Son zamanlarda bu yazının görüntülenme sayısı son derece yükselmişti bir anlam verememiştim. Meğer Turkcell'in bir kampanyası varmış "Nar Tahmini" diye. Bu yüzden bir sürü ziyaretçi geliyor bu günlerde bu yazıya. tenkyu türksel!

Eti cini aşağı yukarı herkes sever. Bir ara unutuldu derken 2 yıl önce büyük paket çıkarınca tekrar favori atştırmalıklarımızın arasına girdi. Hatta sonra Ülker'de rakip olarak çokoprens turtayı çıkardı.

İnsanlar fotoğraf çekilirken şekilden şekile girerler. Mümkün olduğu kadar doğal çıkmak isterler ama olabileceğinin en yapmacık hali yansır karelere...

Cix çıkmak isteyip makineyi (ki bu makine çoğu zaman kameralı bir cep telefonu olur) yukarı kaldırıp suratlarını tependen çekme ise uzunca bir süredir en çok kullanılan yöntemdir. Makinenin yukarıdan tuttulmasının başlıca 3 sebebi vardır...

İlk sebep yüzün tepeden çekilmesi halinde daha az çirkin çıkılmasıdır, bir nevi manipülasyonla odaklanma yüzdeki kusurlar yerine, yüzün daha güzel bir bölümüne kaydırılır.

İkinci sebep kızlara özeldir. Bazı kızlar göğüslerinin büyüklüğünü ya da güzelliğini göstermek, pazarlamak için bu tarzda pozlar verir ve büyük ölçüde başarıya ulaşırlar.

Üçüncü sebep ise aslında tam olarak bir sebep olmamakla beraber, en yaygın sebeptir: Sürü psikolojisi. 'Herkez öyle yapıyor, o halde bende öyle yapayım' dalgasına kapılanlar çok fazladır.

Başlıktaki gibi 'bacak arası fotoğrafları', 'etekaltı fotoğrafları' da kudurmak üzere olan hemcinslerimin kendilerini tatmin etme kıvamına gelmelerindeki yolda aradıkları, edepsiz resimlerdir. (Bu yazıda kullanılan resim de bir bacak arası resmi olmakla beraber bu kategoriye girmez ve pek rağbet görmemektedir.)

Bazıları kendi tipini beğenmez ve yüzü pek belli olmayacak şekilde uzakta dururlar ya da yüzlerinin beğenmediği kısımları fotoğraf karesinin dışında kalacak şekilde çekilirler.

Ben de verdiğim pozun yönünü saçımı tarama yönüme göre belirlerim mesela. Eğer sola doğru tararsam ki genelde hep sola eğimlidir genelde, sağ taraftan poz veririm. Herkez yukarıdan poz verdiği için muhalefet olsun diye ara sıra aşağıdan poz veripte çekildiğim de olur ama örnekteki resimden bahsetmiyorum tabi ... :)

Fotoğraf çekmeyi oldukça severim, tabi güzel bir kamera bulabildiğim zamanlar. Şöyle istediğim kalitede güzel bir fotoğraf makinem olsa sanırım, böyle aklıma eseni yazdığım bir blog yerine bir fotoblog açardım.

Eğer Canon, Nikon, Sonny ya da herhangi başka bir firma bir sponsorbabalık yapar da hediye etmek isterse hayır demem hani :)