John Doe'nün tasarımlarına yıllarca hayran kalan bir amerikan kültürü ve ingilizce fakiri olarak John Doe hayranlığımı itiraf etmek istiyorum.


Öncelike bu konuyu yani John Doe hayranlığımı Lorem Ipsum'lu afiş tasarımıyla aklıma getiren Merttaş yapının ajansına da teşekkürü bir borç bilirim.

Aşağıdaki afişte sol alt köşede yer alan LOREM IPSUM dünya kardeşliği afişini "ajans hayvanları" grubunda bir arkadaş paylaşınca aklıma rahmetli John Doe geldi.

Bilmeyenler için kısaca belirteyim: "Lorem Ipsum" matbaa/tasarım işlerinde kullanılan taslak görsellerde yazı yazılması gereken alanlara boş kalmasın diye yazılan ve normalde herhangi bir anlamı olmayan "buraya bu yazı gelecek" gibisinden bir yazıdır. Aşağıdaki çalışmada da "Lorem Ipsum" yazısı silinip yerine anlamlı bir yazı yazılması gerekiyordu.

Mükemmel İnsan John Doe

Şimdi gelelim benim John Doe hayranlığıma..
2008 gibi filan sanırım hazır bir banner (ya da kartvizit tasarımı da olabilir net hatırlamıyorum) taslağına ihtiyaç duymuştum. Daha çok kaynak olduğu için İngilizce içerikli sitelerden üzerinde John Doe yazan tasarımları inceliyordum ve çok beğendiğim bir sürü tasarım incelemiştim. Ondan sonra da ara ara lazım oldukça baktığım PSD ve diğer benzer şablonlarda kimi zaman rastladığım John Doe'ye büyük bir saygı ve hayranlık duymaktaydım. Kartvizit, banner, site tasarımı gibi birçok tasarım şablonunda kendisinin imzasına rastlıyordum.

John Doe ile Tanışmam
Son derece saygı duyduğum büyüğüm, saygı değer ustam John Doe ile tanışmak da benim için oldukça değişik bir histi. 3-4 yıl boyunca her tasarım ihtiyacım olduğunda kendisinin hazır tasarımlarını kullanıyor olsam da kimdir, neye benziyordur ne ufak fikrim yoktu.
Kendisinin gerçek bir kişi olmadığını öğrendiğimde ise gönlümüzdeki John Doe karizmasının yerine koca bir boşluk oturdu. Koskoca John Doe sadece tasarımlardaki isim alanı boş kalmasın diye yazılan hayali bir kişiydi, yani aslında hiç kimseydi.

İşte bu yüzden ne zaman bir Lorem Ipsum hatası ya da komik bir ingilizce çevirisi görsem aklıma John Doe gelir. :)

Son 6 yıldır her doğum günümde bu blogda geçen yılın kritiğini yapıyorum, iyi de oluyor. Ne kadar yol katettiğimi, nasıl bir değişim geçirdiğimi daha net görüyorum.

"Hobilerin neler?" sorusuna daha çok hangi cevapları duyduğunuzu bir düşünün: Müzik, futbol, internette sörf, film ıvır zıvır.. Sanki herkesin hobileri aynı gibi. Peki olamaz mı, elbette olabilir ama ya bir insanın hiçbir hobisi yoksa... Eğer sizin hobileriniz de müzik, film ve internetten ibaret hale geldiyse bu konuyu biraz düşünebilirsiniz.

Olduğumuz kişi, göründüğümüz kişi ve olmak istediğimiz kişileriz. "İnsanlar değişmez" dedikleri önermenin tamamen yanlış olduğunu yaşadıkça ve değiştikçe görüyoruz. Başkalarında da değil bizzat kendimizde...

Yıllar geçtikçe hayatımız da değişiyor, hayallerimiz de düşüncelerimiz de amaçlarımız da.. İyi yönde değişiyorsa ne ala ama kötü yönde değişiyorsa bu değişimi durdurmak ya da yön vermek gerekiyor, yoksa bir zaman sonra o aynaya bakabilirsek eğer ya kendimizden utanacağız ya da geçmişimizden...

Aynaya bakmak zor, aynadaki gerçeği görebilmek daha da zor ki göremiyorsak bakamıyoruz demektir aslında...

Ben zaman zaman bakarım, ama bir rutini yoktur bakmamın. Genellikle değişen birini görürüm ve bir de kendime bakmak isterim ben ne kadar değişmişim diye ve öyle geçerim aynanın karşısına...
Peki siz en son ne zaman bakabildiniz aynanıza?

Severim ben Seni candan içeru
Yolum vardır bu erkandan içeru
Şeriat, tarikat yoldur varana
Hakikat meyvası andan içeru
Dinin terk edenin küfürdür işi
Ol ne küfürdür, imandan içeru
Beni bende demen, ben de değilim
Bir ben vardır bende, benden içeru

6 aydır çalışmakta olduğum Mita Group ve appssolut İstanbul ofisleri kapanınca yeniden iş aramaya başladım. Son bir ayda kimi kurumsal kimi ufak 15-20 kadar farklı firma ile görüştüm. Sanırım bir hafta içinde filan bir yerle el sıkışmış olurum diye düşünüyorum.

Bundan yaklaşık 3 yıl önce filan Mini Blog başlıklı bir yazı yazmıştım. Bu da öyle sıkıştırılmış bir blog yazısı olacak. Her birine ayrı ayrı yer vermeliydim aslında ama bir parasızlığın bir de vakitsizliğin gözü kör olsun işte...

appssolut İstanbul Ofisi Kapanıyor

Hazır Facebook uygulamaları konusunda çözümler sunan appssolut'un İstanbul ofisi kapanıyor. Faaliyeti boyunda 70-80 civarı dijital ajansla toplantı gerçekleştirdik, elimden geldiğinde tanıtmaya çalıştım. appssolut alanında ne ilk ne de tek olmamasına rağmen dijital ajansların pek çoğunun bu tarz çözümleri bilmediğini görmek şaşırtıcıydı. Birebir pazarlama+dijital networking adına bana oldukça katkısı olduğuna inanıyorum.

Yeni İş Arayışı

Altı aydır dijital medya uzmanı-customer support olarak çalıştığım Mita Group-appssolut İstanbul ofisi kapanınca ben de yeni iş bakıyorum haliyle :) Sosyal-dijital medya uzmanı, Adwords hesap yöneticisi, SEO uzmanı, e-ticaret gibi birbirine yakın ama farklı pozisyonlar için çeşitli görüşmeler yapıp duruyorum. Bir yandan da  kendi firmamı açma konusu gündemde ama tereddütteyim. Hangi seçenek olursa olsun az stresli kendime bol vakit ayırabileceğim bir iş olsun istiyorum. Herkes iş ararken sosyal haklar+nakit ister. Ben + olarak bir de vakit istiyorum :)

Mobilistanbul Etkinlikleri

Murat Can Demir'in kurduğu Mobilistanbul platformu mobil teknolojilerle ilgilenen kişileri çeşitli konulardaki etkinliklerle bir araya getiriyor. İnternet sektöründe çalışanlarla networking yapmak için oldukça iyi bir fırsat, ben de mümkün olduğunca katılıyorum. En son gerçekleşen Mobilistanbul nisan ayı etkinliği tamamen yazılımcı kitleye hitap etse de katıldım. Yazılımcı olma isteğim depreşti yine :)  Smartface ile benim bile mobil uygulama üretebileceğimi görmüş oldum, hatta o gün son derece yorgun+vakitsiz olmasaydım akşam akşam bir deneme uygulaması yapmaya niyetlenmiştim...

Kenditarzim.com

Mobilistanbul'da kenditarzim.com'un note3 kılıflarından birini hediye aldım. Aslında daha çok iphone için özel tasarımlı ahşap sticker üretiyorlar. Kendi istediğiniz bir tasarımı ya da site üzerinden seçebileceğiniz profesyonel hazır tasarımları iphone cihazlarınız için ahşap stickera işletebiliyorsunuz. Kurucusu Mehmet Çakır'a çıkarmak istenildiğinde iz kalıyor mu diye sorduğumda sitckerların yapışkanını bulmak için tam 3 ay araştırma yaptığını söyledi, bu konuda da rahat olabilirsiniz.
Ayrıca Arvey marka defterlere de işleme yaptırabiliyorsunuz. Note3 için telefon kapakları henüz satışa sunulmadı ama ben etkinlikte bir tane almış oldum. Ben beğendim, özellikle de farklı ilginç hediyeler arayanlar için kişiye özel tasarımlı bir ahşağ sticker ya da defter gayet uygun olur diye düşünüyorum.

Bugün İstanbul Yarı maratonu vardı ve ben de oradaydım ama koşucu olarak değil, koşuşturucu olarak :)

Geçen hafta ömrümün 25 yıllık kısmını doldurmuş oldum. Yirmibeş deyince kulağa fazla gelmiyor, 25lik delikanlı çıtır filan gibi ama kartlaştık iyice, bir çeyrek asır sonuçta 25 yıl...

Önceki yıllarda yazdığım doğum günü yazılarıma baktım ne durumdaymışım diye.. Gelişme var, hele 4 yıl önce 21'e geçtiğimde ne bunalmıştım diyorum bkz: 20'den 21'e Hayattan sıkılmış, okul başarısızlığı, aşk acısı filan...

İlk olarak bundan yaklaşık 4  sene önce üniversitedeyken görmüştüm "sosyal medya uzmanlığı" iş ilanını. O zaman istenen özellikler; 4 yıllık fakülte mezunu olmak ve Adwords sertifikasıydı. Önümdeki tek engel mezuniyetti.

Zaten internet sektöründe çalışmak istiyordum ve sosyal medya üzerine kariyer yapma kararını o zaman verdim. Eğlenerek zaman geçirdiğim ve birşeyler paylaşıp etkilerini görmekten zevk aldığım bu mecra üzerine çalışma fikri son derece cazipti.

It's starting get a little crowded at our stand at Webit Expo & Conferencess. You are welcome to visit us at Halic Congress hall and find out more about appssolut.

Askerde film repliği tadında, ilk duyduğunuzda itici ve saçma gelen ama zamanla alışmanın da verdiği bir etkiyle kullanmaya başladığınız klişeleşmiş deyimler vardır. En başta sinir bozucu gelse de tekrar dinlenilen şarkıların yaptığı etki gibi sonraları hoşunuza gitmeye başlayabilirler.

Hâla bu klişe sözleri sevmesem de buradaki son demlerini yaşayan biri olarak daha uzuuun günleri olanlara takılırken ben de kullanıyorum bazılarını. Başlıktaki "Bu saatten sonra ben mi yapayım edeyim" de teskereci askerlerin kullandığı en klişe söz.

Özellikle uzun dönemlerin severek kullandığı bu cümleleri birkaçını listeleyim, ilerde de ekleme yaparım, siz de aşağıya yorum olarak ekleyebilirsiniz. Bu saatten sonra ben mi ekleyeyim, atarsa 4 :)

Bu saatten sonra ben mi yapayım...
Şafak olmuş coni moni/comolokko/cart curt
Şafağını bil torun..
Atarsa ... (Kalan gün sayısı)
Adam mı vurdun be! (Kalan günü daha uzun olanlar şafak söylediğinde)
Zoruna gitmesin torun..
Şafak sıkıştırıyor. (Benim gibi son birkaç günü kalanlar daha da bi sabırsızlandığında)
Benimle mi bot bağladın?
Götün başın oynamasın

Güneşi beklerken yerine Şafağı Beklerken desem daha anlaşılır olur sanırım. Askerliğin son 22 günündeyim. İzmir'de acemilik, sonra Aydın, Kuşadası, Soğucak koruma takımı derken son 40 günü gene Kuşadası ilçe merkezine dönüş yaptım ve artık finale yaklaşıyorum.

Acemilik dönemi oldukça sıkıcıydı, tüm günü hiçbirşey yapmadan geçiriyorduk. Tek aktivitemiz yemek yemekti. Gün içinde 1-1,5 saatte bir toplanıp boş boş bekletiliyorduk. Ciddi bir eğitim de aldığımız söylenemez.

Acemilikten sonra yaklaşık 3 hafta Kuşadası merkezde kaldım, burada da sözde eğitim için bekletildim ve sonrasında koruma takımına gönderildim.

Geçen hafta ilk çarşı iznime çıkmış oldum. Aslında önceki hafta zaten dışarı çıkmıştım ama o sınav izniydi ve İstanbul'a gitmiştim. Bu hafta ise garnizon sınırları arasında kalarak İzmir'i gezdim.

Cumartesi günü pek vaktim yoktu zaten öğlen çıktık, akşam 5'te de dönmek zorundaydık.Topluca bizi Bornova merkeze bırakan otobüse bindik ve kısa bir yolculuktan sonra Bornova'nın merkezine 900 sap birden indik.

Gerçekten ilginç bir durum, hani durakta bekleyenler de şaşırdı haliyle. En kötüsü de nereye gitsek karşımıza asker çıkmasıydı. Sanki hiç kışladan çıkamamışız gibi... Öğle namazına camiye gittik, orada bile bizim bölükten 2-3 kişi vardı. Yemek için hamburger yemeye gittik oranın da tamamına yakını askerdi. O gün
Bornova'yı boş boş turladık durduk.

Pazar günü sabahtan çıktığımız için dedik Alsancak tarafına gidelim dedik ama metro durağı kullanım dışı olduğundan biraz zahmet çektik. Bir sonraki durakta inip taksiyle gittik çünkü toplu taşımayla gitmek için 2 vesait gerekiyormuş.

Gittiğimizde boyoz festivali vardı, ortam biraz hareketliydi ama boyoz denilen hamuru sevmedik. Haşlanmış yumurtayı içine koyunca bir şeye benzer gibi oluyor ama gene de güzel değildi. o meşhur kordonu gezdik. O gün Alsancak'tan Konak'a da kadar yürüdük.

Genel olarak İzmir'i iyi gezdiğimi söyleyemem fırsatım pek olmadı ve bilen biriyle gezmek sanırım daha iyi olurdu..

Bu Cumartesi'de usta birliği için 1 gün dağıtım iznimiz var. Cumartesi sabahtan, pazar akşamına kadar. İzmir'i iyice bir gezmeyi düşündük arkadaşlarla ilk önce ama daha sonra Aydın'a gidip 1 gün merkezi gezip pazar akşamı teslim olmaya karar verdik. Çünkü Aydın'a büyük ihtimnal ilçe ve köylerdeki karakollara dağıtılacağız.

İnternet cafeye mahkum olmak kadar kötü bişey yok! Ama kışlada internet cafe bile olmasa daha da kötü oluyor tabi :) adios süre doluyor...

Askerde ilk gün biraz sıkıntılı geçti. Kayıt, kıyafetlerin seçimi, yatakların ayarlanması filan biraz can sıkıyor.

Bir gün önceden yola çıkıp İzmir'e sabah geldim. Biraz gezecektim de otogardan şehir mekezine gitmek bile sıkıntılı oldu. Servisler geç çıkıyor. Otobüslere binmek için gerekli olan kent kart otogarda satılmıyor. (En azından sorduğum kişiler öyle söyleyip dolmuşa (taksiye) yönlendirdi.)

Neyse servisle Basmane'ye kadar gittim, oradan yürüyerek kıyıya, saat kulesinin olduğu kısma gittim, kahvaltı yaptım, biraz alışveriş yapılan yerleri gezdim. Alsancak tarafına gitmemi tavsiye edenler olmuştu ama içimden gelmedi. Öğle saatlerinde birliğe teslim oldum. İzmir gördüğüm kadarıyla çok ufak bir şehir izlenimi verdi. Sanki İstanbul'un Galata kısmından ibaret gibi..Sanırım diğer ilçeler merkezden kopuk olmalı..

Birliğe teslim olurken karşılama oldukça güzeldi, hoparlörde yüksek sesle Zakkum'dan Ahtapotlar şarkısı çalıyordu, konser-şenlik havası vardı  Kolonya ve şekerle karşılayan askerler güleryüzlüydü.


İçeri geçinde önce muayene ile başladık, 3 tane iğne olduk. Ki benim sol omuzdaki iğneler dağılmadı sanırım, sol omuzumda bir şişlik var, dokununca acıyor biraz.

Sonra daha stresli bir kısım kıyafet seçimi. Rastgele doldurmuşlar bavullara atlet ve donları, onlarda pek bir sıkıntı yoktu. Fakat pijamanın üst kısmı küçük, kullanmıyorum. Eşorfman küçüktü başkasıyla değiştirdim. Kamuflaj, (aslında bizimki kamuflaj değil üniforma) alt kısım küçük geldi, takım haline değiştirdikleri için bu sefer üst kısmı büyük geldi. Ki üzerine tam oturan da yok sanırm. Herkes şikayetçi. Ya bizim kıçımız fazla büyük ya da bu üniformaların bel kısmını dar yapmışlar.

Eskiden acemi birliğinde ayrı kıyafet veriliyormuş, sonra sadece 1 ay için ayrı bir kıyafet vermek istememiş olmalılar ki artık direkt usta birliğinde giyeceğimiz jandarma üniforması verildi. Acemilikten sonra bir terziye götürüp üzerime uygun bir şekilde düzelttirmeyi düşünüyorum. Ayrıca üniformayı giyip çıkarmak oldukça zahmetli olduğu gibi oldukça da rahatsız edici bir kıyafet. Eşorfmanların gözünü seveyim.

Botlar da ayrı bir dert normalde 45 numara ayakkabı giyerim. 45 çok çok boldu, 43 çok az dar gibiydi. 44 hafiften boldu onu seçtim ama büyük geldi ve kısa çorap giydiğimden ilk gün bacağımı yara yaptı. Sonraki, gün çift çorap giydim ve altına tabanlık aldım. Çift çorapla ayağımı acıtmıyordu ama boldu. Tabanlıkla denedim ama bugün eşorfman giydiğim içn kullanamadım ama sanırım şimdi iyi oldu.

Bugün askerde 3. günüm. Haftasonu olduğundan olsa gerek 2 gündür ictima(toplanma) dışında hiçbirşey yapmıyoruz. Dün yataklar ve dolaplar belli oldu. İctimanın ne kadar önemli(!) olduğunu göstermek için 2 gündür kayıp olan elemanlar gelene kadar eğilmenin bile zor olduğu botlarda çöküp bekleyerek sayım yapılıyor tekrar tekrar ki botlarla çökmek ızdırap.

2. gün öğleden sonra ve bugün esorfmanla takılıyoruz, gayet rahat. Sabah kalktık, sonra ictima, sonra kahvaltı, sonra gene ictima, sonra boşa bırakıldık, sonra ictima ve ardından yemek. Yemek sonrası boştuk biraz. Sonra gene ictima, sonra gene boştayız, gene ictima filan...

Şimdi bulunduğum alay son derece kalabalık aslında ama haftasonu uzun dönemler çarşıya çıktığı için biraz da diğer acemilerin bir kısmının interneti keşfedememelerinin de katkısıyla pek fazla sıra beklemeden boş bilgisayar masası bulabiliyorum ama hafta içi nasıl olur bilmiyorum.

Hafta içi eğitimler başlayacak ama gene de birşey yapacağımızı sanmıyorum. Abur cubur olsun pogaça börek filan ucuz ama kilo almamak için almıyorum ama meyveli soda ve meyve suyunu bolca tüketiyorum. Maalesef çay içemiyorum. Çünkü otomatlardaki çay çok şekerli, kahvaltıdaki çay da demlenmiş olarak geliyormuş o a çok aşırı şekerli.. Bu çay meselesi için ayrı bir yazı bile yazarım, o kadar berbat bişi. Çay lan bu başka şeye benzer mi?

Aşırı uzun bir yazı olduğunu farkedip burada bırakıyorum, askerlik hakkında yazmaya daha sonra devam edebilirim, belki de etmem, belli olmaz ama yazarım galiba..

Askerlik bu cuma başlıyor, nerede olacak, uzun mu kısa mı derken az önce öğrendik. Bornova, İzmir de başlıyorum, sonrası Aydın.

Şimdi bir sosyal medyacı olarak ilk 10 dakikada Twitter'dan 5 askerlik arkdaşımı bulmuş bulunuyorum :)
Şimdi ekşisözlük ve diğer sitelerdeki yorumlara göz atıyorum, eğitim rahat diyorlar, hazır ol-rahat-sağadön-soladön den ibaret yazanlar filan var.  Uludağ sözlükten okuduğuma göre internet cafe de var diyorlar :) başka bir forumda da cafede 60 bilgisayar olduğuna kadar yazmışlar :)

Google Maps'ten baktım kıyıya çok yakın değil, saat kulesine en kısa yoldan 15 kilometre mesafe var. Bu bizim Sultangazi'den Eminönü'de kadar olan mesafe demek aşağı yukarı.Toplu taşıma araçları bir de dolanbaçlı olarak gidiyorsa kötü ama gene de 1 saat civarında ulaşılır diye umuyorum.

UzmanTV'de de askerde ne veriyorlar, yanımıza ne alalım onlara bakıyorum, bloglarda da yazmışlar sağolsunlar, okuyoruz.

Usta birliği Aydın'da orada da var diyorlar internet ama burası hakkında çok detaylı bilgi yok. Acemiliğini burada yapanlar oldukça beğendiklerini yazmışlar.

Sanırım artık hazırım, kılıcımı da aldım elime :) Genel bilgileri aldık, internet ve sosyal medya sağolsun, gitmeden görüyoruz da gittiğimizde bakalım ne göreceğiz :)

Eskiden blogda kendimi ön planda tutmamaya çalışır genel konuları da yazmaya çalışırdım, şimdi ise biraz kendimi yazmak istiyorum çünkü bakıyorum uzun zamandır kendimden birşeyler sunamamışım bloguma.

Kişisel blog olarak kategorize edilmiş ve öyle görünen bazı blogları gezdikten sonra bu blogların kişisel blog değil de spam, çöp site olduğunu bazı bloglarında da her ne kadar çöp gibi görünse de aslında özgün içerikle oluşturulmuş kaliteli bloglar olduğunu gördüm ve bu konuyu yazmak istedim.

Blog sitelerini kategorize etsek yaklaşık yarısının "kişisel blog" olduğunu göreceğiz. Kişisel blogları kendi içinde incelediğimizde ise ilk bakışta hiç de kişisel görünmeyecek çünkü çok genel yazılar yazılmış olduğunu göreceksiniz ama yazıların genelliği blogun kişisel olmadığı anlamına gelmez, en azından hepsinin.

Kişisel Blog nedir?

Kişisel blog yazıyoruz, günlük değil.

İnsanlar doğar büyür ve ölürler. Ama işte ölmeden önce yaşlanıyoruz, işte beni de bu korkutuyor. (Hep bir blog yazısına bu ilk cümle ile başlamak istemişimdir, yaptım ya ölsem de gam yemem artık.)

Yaşlanmak ve dahası elden ayaktan düşmek, başkasına muhtaç olmak bana göre son derece korkutucu. Zaten sapasağlamken bile istediklerimizi gerçekleştiremiyoruz, bazen basit isteklerimize arzularımıza erişmek bile çok uzaklarda kalıyor. En temel ihtiyaçlarımız konusunda sıkıntıya düşebiliyoruz. Peki ya herhangi bir şey için sürekli olarak başkalarına ihtiyaç duymak zorunda kalırsak?

Babaannem, anneannem, dedelerimden biri ölmeden önce yatağa düşmüş, başkasına muhtaç hale gelmişti. Babaannem ve anneannem tuvaletlerini tutamaz hale gelmişti. O yaşa geldikten sonra altlarına hasta bezi bağlanmasından da son derece rahatsızdılar. Aynı altındaki bezden rahatsız olan çocuklar gibi söküp atmak istiyordu anneannem. Pek çok yaşlı kadın da benim nenelerim gibi yaşlanınca bu durumla karşılaşıyor.

Dedem bağırsak kanseriydi, dedem koskoca Ali ağa ömrünün son yılını yatakta hasta geçirdi, uzun boylu kalıp gibi adam incecik iki büklüm çocuk gibi yatakta yatıyordu. Hastaneye gidiyordu, doktorlar sözde tedavi ediyorlardı ama aslında tek yaptıkları ölüme giderken ağrılarını azaltması için bazı ilaçlar vermekti.

Yaşlanınca bir bebek gibi bakıma muhtaç kalabiliyor insan ama bebekken anne babasının kendisine gösterdiği şefkati çocuklarından bulamaz herkes. Ki bulsa bile gene zor, çok zor. Hem yaşlı için zor evladına muhtaç kalmak, hem evlat için kendi çoluk çocuğunun üzerine anne babasına bakmak zorunda kalmak. Hele yaşlandıktan sonra eşlerden biri vefat edince diğeri için hayat çok daha bir çekilmez oluyor.

En büyük endişelerimden biri yaşlanınca sağlığımı kaybetmektir bu yüzden... Hayatımı bir düzene koyduğumda (iş, güç, evlilik ya da bekar ama planlı bir düzen) mutlaka düzenli bir spor aktivitem olmasını istiyorum.
Bu konu dışında başka bir korkum yok pek. Karanlıktan, yükseklikten, yalnızlıktan vs. vs. şeklinde pek bir korkum olmadı.. 3 tane korku yazmam gerekiyor(!) ama yok sanırım ciddi bir korkum.

Sürekli bir takıntım da yok, sadece bulunduğum ve çalıştığım ortamın düzen içinde olmasını isterim ama bunu takıntı olarak görmüyorum.

Bağımlılık derseniz, blog yazmaya bağımlılığım vardı, çok fazla yazar, çok  çeşitli konularda bloglar oluşturur, çok blog gezer ve okurdum. Ama uzun zamandır da diğer blogları gezdiğim pek olmuyor. Sık yazmadığımı zaten görüyorsunuz. Tabi hala genel olarak bir internet bağımlılığı var ama bu da başka uğraşacak birşey olmadığı için. Sonuçta gelirimi de internet üzerinden elde ettiğim için kimsenin  de batan birşey değil. Hele şu bir iki hafta öncesine kadar bilgisayarın başına doğru dürüst oturmadım ve hiç aramadım da. Daha eğlenceli başka bir iş(!) vardı.

Ve tabi müzik ve abur cubur bağımlılığım var. İyi müziği severim ve çok dinlerim. Göbeğimin hakkımını da fazlasıyla veririm. Sağlık mağlık derken boğazdan da kesemiyoruz :)

Şimdi yaşlılık derken takıntı ve bağımlılığı nereden soktun işin içine diye merak edecek bilmeyenler. Bu bir mim yazısıdır. Erkan abimizden aldık mimi ve öyle nazımızın geçeceği kimseler kalmadığı için de birilerini mimlemiyoruz efenim. Kendiliğinden istiyorum ben alıcam diyen varsa buraya ekleyebilirim adını. Erkan abi alıp yazmayan ve 3 kişiye göndermeyen Bayramda cırcır olsun demiş ama bayram geçtiği için bir sıkıntı yok :)  Genede göndermek şartsa eski aşklarıma ve FSMSEM den arkadaşlarıma selam gönderiyorum :P

Şimdi mezuniyet garip bir duygu. Yok yani yaşamışlığımdan değil de öyleymiş gibi geliyor. 7 yıl süründükten sonra şu önümüzdeki hafta bütünleme sınavları ile mezun olabilirim sanırım.

Garip duygular içerisindeyim, sürekli olarak 18 yıllık eğitim hayatımın her safhasında girdiğim sınavlardan birine giricem ve geçersem fakülteden mezun olucam. Ama şurası da var ki hiç heyecanlandırmıyor beni. 7 yıl mapus yatıp çıkmış adamdan farkım yok aslında ama dışarının da içeriden hiç farklı olmadığı bir mapushane. Demir parmaklıkların olmayıp, bir tebeşirle çizgi çizilip buradan dışarı çıkmayacaksın denilen bir yer.

Ve nihayet çıkabilirim, bakın hala net konuşamıyorum çünkü 4 yılı bitirdiğimde dönem başı 5-6 dersim vardı. Ve her sene bu yıl bitecek umuduyla başlardım, bitebilirdi de, ama bitmedi. Her dönem sadece 1 ders, 2 ders böyle gıdım gıdım ders vere vere mezuniyete dayandım. Yani her aldığım yaz okulunda sadece1 ders geçsem bile 1,5 yıl önce mezundum.

Yalnız işin garibi mezun olmak hayatımda farklı bir sonuç da yaratmayacak. Kademe filan atlamıyorsunuz, sadece dikenli bir yolda yürürken takıldığınız bir çalıdan uzun uğraşlar sonucu paçanızı kurtarıp belki daha büyük dikenli çalıların da olduğu aynı yolda ilerlemeye devam ediyorsunuz sadece. En kötü tarafı da bu kadar diken battıktan sonra bir tane bile gül alamamış gibi hissediyorum. Soruyor insan kendine gül de yoksa işin içinde bu kadar çabalamak yırtınmak niye?

7 yıl çok uzun bir zaman, bayağı da uzun hem de... Kendime bir bakıyorum şöyle de 7 yıl önceki ben'den hiçbir eser yok gibi. Ne bedenim aynı, ne hayallerim, ne korkularım, ne sevdiklerim, ne sevmediklerim. Kendimden bu kadar uzaklaşmışım ama gene de bir arpa boyu yol alamamışım gibi...

Saçlarımda son 3 yıldır 4-5 tel beyaz saç var ama içim çok daha köhnemiş gibi. Heyecan yok, herşeyden öte. Çünkü beklediğiniz hiçbirşey gerçekleşmeyip bu kadar hayal kırıklığı yaşadıktan sonra hayat felsefesi değişiyor insanın. "Herşey olacağına varır" diyerek geçiyorum, herşeyden...

Ama güzel bir felsefedir tavsiye ederim. Herşey olacağına varır, siz sadece yapacağınızı yaparsınız, gerisini bırakırsınız kaderinize... ve eğer istediğiniz gerçekleşmezse, olması gereken buydu dersiniz. Çünkü gerçekten öyledir, neredeyse hayatımızdaki herşey irademiz dışında gerçekleşir. Bazı seçimlerimiz hayatımızı kökünden değiştiriyor olsa da bütün seçimleri doğru yapsak bile kötü bir rüzgarın bizi alıp savurmasına engel olamayız...
(Edit : Bitti amk, mezun oldum)
Kıssadan hisse şu kardeşlerim, Benim bu 4 yıllık okul nasıl geciktirile geciktirile 7 yılda bittiyse işte herşey de böyle olup bitiyor, siz canınızı sıksanız da sıkmasanızda... İyi şey ve kötü şey farketmiyor, bitiyor. Siz rahat olun ve iradeniz dışında gerçekleşen olumsuz gerçeklerle canınızı sıkmayın, mutluluklar sona eriyor diye üzülmeyin. Olacaksa olacaktır... Bu yazımıza özel olarak kutsiden  gelsin parçamız , geçer (üniversiteye başladığım yıl piyasaya çıkan, albümünden)