Ayrılıklar insanları incitir, özlem bazen insanı yıpratır yorar ama her zaman gidenin bıraktığı yokluk hissi bir şekilde bastırılır ve hayat her zaman devam eder.  Aileniz, arkadaşlarınız, sevgiliniz... herkes siz yokken de hayatına hiçbir fark yokmuş gibi devam eder, etmek zorundadır da...

Sürekli hayatımızdan birileri çıkıp gidiyor ve çoğu zaman biz onların yokluğunu hissetmiyoruz bile. Ta ki giden biz oluncaya kadar... Hayatın dışında kalmak ve herkesin siz olmadan hayatına devam etmesi, hem çok garip hissettiren, hem de bu hayatta herkesin tek başına olduğunu anlamanızı sağlayan bir durum.

Bu durum öncelikle kendinizi değersiz hissetmenize yol açıyor, ama sizin de "herkes" den uzak tek başına devam etmeniz de ne kadar güçlü olduğunuzu gösteriyor. Hem hiçbirşey hem de herşey olabilmenin duygusunu birlikte yaşıyorsunuz... Aranmak, atılan mesajlar unutulmadığınız hissini verse de siz biliyorsunuz ki siz olmadan da pekala herşey tıkırında gidebiliyor.

Bu herkes için böyle, insanlar unutur ve unuttuğumuz için de unutulmaya mahkum oluruz. Araya mesafeler girdi mi bir kere... gözden ırak oldu mu gönülden de ırak oluyoruz. Ayrılıktan sonra kavuşma büyük bir bağlılıkla gönüllerde tekrar yer açsa da başkalarının kalbindeki değerimizi araya mesafeler girince, ne sıklıkla hatırlandığımızla görüyoruz.

Unutulmamanın da tek çaresi unutmamak olsa gerek... Siz başkalarını unutmaz, halini hattını sorarsanız, aklınızda olduklarını zaman zaman ziyaretle, telefonla, hiç olmazsa bi mesajla belli ederseniz aynı zamanda sizi unutmamalarını sağlarsınız...

Ben bu yazıyı başka bir sonuca bağlayacaktım ama yazıya ara verince, araya zaman girince unutuyor insan işte... Allah bizi unutmasın, inşallah ...