"MED CEZİR"DE YAŞARIZ BİZ AŞKI

Sevip de sevilmemekten korkup sevdiğimizi söyleyememişizdir hep. Cesaretimizi toplayıp tam dökecekken kelimeleri, hep bir bahane önümüze dağ gibi bir engel gibi çıkmıştır.

Hayır'ın tahayyülü bile anlık depresyonlar yaratır içimizde. Olmaması o kadar dehşet vericidir ki olmayacaksa eğer olmayacağını bilmemeyi tercih ederiz.

Hayır'ın bunaltıcılığından kaçtığımızı zannederiz biz, oysa belirsizliğin mengenemsi elleri içinde boğuluyoruz ama farkında değiliz.

Evet'in hayallerini kurar, gerçeğinden kaçarız biz, ödlekliğimizden...

Tahterevalliye binmiş iki çocuğuzdur, birimiz çıkarken birimiz hep inmişizdir. Birimiz yaklaşırken, diğerimiz uzaklaşmış ve birimiz kovalarken diğerimiz hep kaçmışızdır.

Sevilmiyoruz belki diye sevmemeye alışmaya zorlamışızdır yüreğimizi, unutmaya, reddetmeye bırakmaya, koyvermişliğe...

Biz olmayan Hayır'ı kendimiz yaratmışızdır içimizde ve dur demezsek kendi Hayır'ımızın dehşetini kendimiz yaşar, kendi girdabımızda kendimiz boğuluruz...

Oysa ki bu kadar sevmişken düşünmek gerek, inanmak gerek değmez mi ki bir Evet'in ihtimali için binlerce Hayır'ın semeresini çekmeye...

değer

ve o da seviyorsa eğer...