Güneşi beklerken yerine Şafağı Beklerken desem daha anlaşılır olur sanırım. Askerliğin son 22 günündeyim. İzmir'de acemilik, sonra Aydın, Kuşadası, Soğucak koruma takımı derken son 40 günü gene Kuşadası ilçe merkezine dönüş yaptım ve artık finale yaklaşıyorum.
Acemilik dönemi oldukça sıkıcıydı, tüm günü hiçbirşey yapmadan geçiriyorduk. Tek aktivitemiz yemek yemekti. Gün içinde 1-1,5 saatte bir toplanıp boş boş bekletiliyorduk. Ciddi bir eğitim de aldığımız söylenemez.
Acemilikten sonra yaklaşık 3 hafta Kuşadası merkezde kaldım, burada da sözde eğitim için bekletildim ve sonrasında koruma takımına gönderildim.
Normalde asayiş eri olmam gerekirdi ama soğucakta koruma askerleriyle beraber 3 aya yakın süre görev yaptım. Kağıt üzerinde santralciydim ama günde 8 saat nöbet üzerine santral ve komutanların ıvır zıvır işleriyle de oldukça yoğundum. Özellikle Ramazan ayında ortalama uyku sürem 3-4 saati geçmiyordu.
Daha sonra yeteri kadar koruma kursu alan asker gelince Kuşadası ilçe merkezinde görev yapmaya başladım. 3 saat nöbet 4 saat devriye 7 saat faaliyetim var ve tek sorunum şu ki üniformayı 14-15 saat üzerimde taşımam gerekiyor. Askerliğin en nefret ettiğim yanı da üniforma maalesef. Sanki giydikçe batıyor, ilk fırsatta üzerimden çıkarıp atıyorum.
Gene de önceki duruma göre kat kat iyi ve rahatım. Çünkü gececiyim ve gün içinde faliyetim yok. Sabah ictimadan sonra akşama kadar istirahate ayrılıyorum ve komutanlarla çok az muhatap oluyorum. Kalan 3 haftayı da bir aksilik olmadan bu şekilde tamamlayarak sivil hayata dönmeyi bekliyorum.
Şimdiden sivile gidince ne yapacağıma dair daha net planlar yapmaya çalışsam da ikilemlere düşüyorum ama en azından seçeneklerimi ölçüp tartıyorum.
Başlamadan "5 ay ne olacak geçer" deyip de başlayınca "geçmiyo lan" diye şikayet ettiğim askerliğin son demlerine de geldik şükür. Yeni başlayan ve başlayacak olanlara da Allah sabır versin...
